Tussen glas en steen

Hij slaapt waar de stad haastig loopt.

Tussen deuren die vanzelf openzwaaien, voor wie iets te besteden heeft.

Zijn rolstoel, een eiland van rust op warme tegels.

Binnen passen mensen jassen, buiten zoekt hij wat warmte in de zon.

Een koffiebekertje voor hem — niet dampend, maar vragend.

En soms, heel soms,

valt er iets naar binnen.

Een muntje, een klein moment van erkenning.

Rijk en arm,

gescheiden door glas.

Even doorzichtig,

even hard.