Groeten uit Brussel

Brussel.

Stad van paradoxen.

Waar zelfs Manneken Pis zijn broek optrekt en zijn middenvinger opsteekt.

Niet voor de toerist, maar voor het systeem. Voor de leegte achter de ramen.

Voor de vermoeidheid op de stoep.

Een hoofdstad zonder regering,

Zelfs de politici zijn het moe.

De stad rommelt. Een stad met PDS.

De stad slaapt met één oog open.

En toch.

Brussel is ook zonlicht op scheve gevels.

Het is de geur van versgebakken brood in een zijstraat vol graffiti.

Het is een kind dat lacht in drie talen tegelijk.

Een skyline van chaos en karakter.

De schoonheid is er nog — maar je moet blijven kijken.

Tegen de ruit, voorbij het rood.

Voorbij de schreeuw, het gebaar, het bierblik op de grond.

Want wie van Brussel houdt, moet leren houden van haar lelijkheid.

Groeten uit Brussel.