Kermis in het dorp

Er is iets troostends aan de dorpskermis. Geen groot spektakel, geen glitter of groots vertoon — enkel mensen, geluiden en geuren die vertrouwd aanvoelen. Op de achtergrond draaien kinderstemmen rond in de mallemolen, verderop ruikt het naar suikerwafel en oude olie. En dan, plots, dit beeld: twee mensen aan de rand van de stoep, hun wereld samengebald rond een frietzak en een rollator.

Ze praten, lachen misschien, delen iets dat meer is dan fastfood — het is contact, nabijheid. Terwijl achter hen het leven doordraait en kinderen op blote voeten naar het volgende kraampje rennen, blijven zij even hangen in een eigen tijd.

De dorpskermis is geen feest van grootsheid. Het is een feest van het kleine. En misschien is dat precies wat we nodig hebben.