Tussen twee warme nesten in

Dit kleine, smalle tunneltje onder het spoor in Essen is niet zomaar een doorgang; het is een plek die een hele wereld aan herinneringen met zich meedraagt, een schat aan ervaringen die zich in de loop der jaren hebben verzameld. Voor mij was het meer dan alleen maar een constructie van beton en bakstenen — het ligt precies tussen twee warme nesten in: dat van mijn ouders, waar ik mijn kindertijd doorbracht, en dat van mijn grootouders, waar ik vaak op bezoek ging voor de gezelligheid en de liefdevolle verhalen. Ontelbare keren ben ik er met mijn fiets doorheen gefietst, vaak met iets te veel vaart, wat resulteerde in geïrriteerde blikken van voetgangers die net om de hoek opdoken en mij verbaasd aankeken. De adrenaline van die momenten, het gevoel van vrijheid en de opwinding om door dat kleine tunneltje te racen, zijn onvergetelijk. Maar het is ook de plek waar ik mijn grootmoeder voor het laatst heb gezien. Deze week, na een lange tijd, ben ik er opnieuw doorgewandeld. De muren, nu beschilderd met strenge gezichten van champetters, leken me, na al die jaren, nog steeds te herkennen. Deze tunnel vertelt al de verhalen van de mensen die hier ooit passeerden, van vreugde en verdriet, van samenkomen en afscheid nemen. Het is een plek die niet alleen een verbinding vormt tussen twee delen van het dorp, maar ook tussen generaties en herinneringen. De geur van de stenen, de echo van mijn eigen stappen, en de flitsen van mijn herinneringen maken het tunneltje tot een onmiskenbaar symbool van mijn verleden en mijn verbondenheid met deze plek.